1. Stowarzyszenie Droga chrześcijańskiej Europy
To stowarzyszenie świeckich katolików, założone w 2006 roku przez Roberta i Klaudię Mestelan, stawia sobie za cel obronę korzeni chrześcijańskiej Europy, której początki sięgają czasów apostolskich (św. Łazarz, św. Maksymin – pierwszy biskup Marsylii, św. Maria Magdalena, św. Piotr, św. Paweł i inni apostołowie) : cel ten realizuje poprzez rozliczne działania ewangelizacyjne.
Wychodząc z założenia, że ewangelizacja Europy zapoczątkowana została w V w. przez mnichów i pielgrzymów, Stowarzyszenie chce dziś konkretnie włączać się w jej powtórną ewangelizację, czerpiąc natchnienie z zasad « Peregrinatio ad Dominum » św. Patryka i św. Kolumbana. To właśnie poprzez powrót na pielgrzymkowe szlaki ludzie trzeciego tysiąclecia odnajdą w ciszy głęboką relację, która łączy ich z Bogiem Stwórcą i jego Synem, Bogiem Zbawcą. Na drodze tej, przez działanie Ducha Świętego, Maryja Panna wprowadza nas w swe Niepokalane Serce. To Ona poprowadzi nas do Najświętszego Serca swego Syna, Słońca Miłości.
2. Sposoby działania
Droga chrześcijańskiej Europy animuje cztery rodzaje działalności : 1. konferencje na temat pielgrzymek. 2. piesze pielgrzymki. 3. podróże-pielgrzymki, stanowiące okazję do spotkań z katolikami Europy i wspólnej z nimi modlitwy. 4. wznoszenie lub odnawianie we Francji i w całej Europie chrześcijańskich znaków (kalwarie, krzyże, kapliczki, kościoły, figury, mozaiki, ikony). Jedynym kryterium podejmowania działań jest podtrzymywanie wiary. Prace prowadzone są w oparciu o dobrowolne datki.
3. Kapliczki
Skromne, niepozorne kapliczki są drogowskazami Drogi chrześcijańskiej Europy, gdyż prowadzą do sanktuariów, arcydzieł chrześcijańskiej architektury i świadków naszej wiary. Na wzór morskich latarni, świadczą o ciągłości chrześcijańskich korzeni kontynentu : w każdym z 27 państw, wchodzących w skład Wspólnoty Europejskiej, chcemy zbudować jedną.
4. Szlaki
Niezależnie od tego, czy rozpoczyna się w Fatimie, Bangor, Kijowie, Wadowicach, czy na Malcie, Droga chrześcijańskiej Europy jest drogą modlitwy, na której jej centralna postać, Matka Boża, odwiedza wszystkie swoje dzieci, niegdyś rozdzielone murem.
Na głównej osi, przecinającej Europę od Zachodu do Wschodu, zbiegają się liczne trasy : droga włoska, biorąc początek na Malcie, biegnie przez Sycylię, Rzym, Asyż i Loreto ; droga grecka, wychodząc z Patos i przecinając Santoryn i Tinos, sięga aż do kontynentu i Półwyspu Bałkańskiego ; iroceltycka Droga Aniołów rozpoczyna się w Gargan i obejmuje Sacra di San Michele, Puy-en-Velay, Montaigu, Mont Saint Michel, Michaels Mount w Kornwalii, dochodząc do opactwa św. Michała na wyspach Skellig, na zachodnim wybrzeżu Irlandii; droga północna bierze początek w Notre Dame, w Paryżu i kieruje się, przez Belgię i Niderlandy, do Szwecji – ojczyzny św. Brygidy – i innych krajów nordyckich.
Wielkie i małe sanktuaria maryjne, miejsca, gdzie żyli święci, drogi, które przemierzyli Ewangeliści, zostaną tym sposobem przypomniane i na nowo otoczone czcią. Wzniesienie kapliczek pomoże ożywić stare pielgrzymkowe szlaki, które przypomną Europie o wierności swoim korzeniom.
W trosce o pamięć, zacytujmy tu kilka najważniejszych miejsc : Sanktuarium Matki Bożej w Fatimie, sanktuarium Jezusa w Braga, Matki Bożej w Sameiro, św. Jakuba w Santiago de Compostela, Matki Bożej Pilar w Sarragossie, Roncesvalles, Montserrat, Lourdes, Rocamadour, Notre Dame des Doms, Rue du Bac, Puy-en-Velay, La Salette, Ile Bouchard, Pontmain, sanktuarium św. Marcina w Tours, św. Joanny d’Arc w Domrémy, Matki Bożej Pustelników w Einsiedeln, św. Mikołaja z Flüe w Ranft, Altötting, Mariazell, Ottobeuren, Velehrad, Svaty Hostyn, Kraliky, Dzieciątka Jezus w Pradze, Matki Bożej z Pocs, Pannonhalma, Matki Bożej z Györ, Sastin, Levoca, Stare Hory, Częstochowa, Kraków, Kalwaria Zebrzydowska, Ouniv, Lavra w Kijowie, Taru Néamt, Csiksimolo, Loreto, Asyż, La Verna, Arenzano, Bazylika św. Piotra i Bazylika św. Pawła za Murami w Rzymie, Katakumby, Santa Maria Maggiore, Monte Cassino, św. Rita w Cascia, Pompeje, Monte Gargano, Mont Saint Michel, San Giovanni Rotondo, Domek Matki Bożej w Efezie, Tinos, wyspa Patmos, droga św. Kolumbana, św. Marcina, św. Mikołaja z Flüe, św. Franciszka z Asyżu, św. Benedykta, św. Franciszka Régis, św. Teresy z Avila, Tro Breiz, Velehrad (ku czci świętych patronów Europy, Cyryla i Metodego), droga akwizgrańska.
5. W jakim duchu budować ?
W każdym kraju poszukujemy współdziałania jego mieszkańców : władz cywilnych i zakonnych, parafii, wspólnot, grup akcji katolickiej, ruchów młodzieżowych, rodzin. Włączając się w nasze inicjatywy, czynią te skromne pomniki swoimi, radują się owocem własnej pracy i świadomością przynależności do ludu wiernych, który nie zna granic. Pozwala to żywić nadzieję, że wezmą na siebie ich całkowite utrzymanie i troskę o to, by nie zaginęły. Działanie chce mieć charakter ciągły: po wybudowaniu lub odnowieniu obiektu, konieczna jest troska o jego utrzymanie, upiększanie, a przede wszystkim o duchową animację. Chodzi nie tyle o zachowanie dziedzictwa, co o jego promieniowanie, karmiące się Duchem Tego, tej, lub tych, ku czci których wzniesione zostały krzyże, kapliczki, czy kalwarie. „Chrystus jest jedyną Nadzieją Europy” (Mariazell 2004).
